از متن کتاب "چگونه از چهره کاریکاتور ترسیم کنیم" ، یاشار قهرمانی ، انتشارات فخراکیا

احتمالن شما هم با این پرسش برخورد داشته اید که "آیا برای هنرمند شدن استعداد لازم را دارم ؟" بسیاری معتقدند برای یادگیری هر کاری باید زمینه ی ذاتی آن را داشت ، برای مثال می گویند کسانی که در رشته های ریاضی با موفقیت تحصیل می کنند ، حتمن استعداد درک ِ اعداد و روابط بین آنها را از بدو تولد دارا بوده اند. به هیچ وجه قصد ندارم منکر وجود استعداد و توانایی های ویژه ی ذاتی ِ نوع بشر بشوم - و البته تایید این مطلب هم در تخصص من نیست - ، اما پرسش ِ کلیدی این است که آیا تمام کسانی که در رشته های مختلف مشغولْ و مهم تر از آنْ حرفه ای و موفق اند ، از کودکی تواناییِ انجام آن کار را داشته اند ؟ شخصن اعتقاد دارم استعداد در بهترین حالت ممکن است منجر به کوتاه شدن مسیرِ تعالی و افزایش ِ سرعتِ پیشرفت بشود و نقش چندان مهم و تاثیر گذاری در کیفیت و میزان موفقیت ندارد ، در واقع معتقدم نه شرط ِ کافی ست و نه شرط لازم . بسیاری بر این باورند که عوامل اصلیِ پیشرفت و موفقیت در اکثر امور ، داشتن عشق وعلاقه به مقوله ی مورد نظر و مهم تر از آن سخت کوشی و ممارست است ؛ باور من نیز چنین است ، اما شاید در دنیای هنر ماجرا کمی متفاوت باشد ؛ بی تردید داشتن علاقه و تمرین زیاد لازم ست ، اما بیشتر از آن ، این ذهن رویابین و رویاپرداز هنرجوست که از او هنرمند می سازد . برای زایش و خلق کردن باید درونی جوشان و ناآرام ، ذهنی خیال پرداز ، تخیلاتی کودکانه ، رویاهایی فراوان ، شجاعتی حقیقی ، وجودی حساس و کمی سرخوشی داشت ؛ و به نظر من برای حصول این خصوصیات فقط مقداری ژرف نگری ، ژرف اندیشی و در آخر ژرف کاوی لازم است ، زمانی که به پدیده ها نگاهِ عمقی داشته باشیم خواه نا خواه درگیر تجزیه و تحلیل می شویم ، و زمانی که به تحلیل و بررسی بپردازیم دیگر وجودی ساده و بی تفاوت نخواهیم داشت ، و آن وقت شاید داشتن فقط همین خصوصیتِ به ظاهر کم اهمیت برای شروعْ کافی باشد ، چرا که باقی آن خصایص یکی پس از دیگری از پی هم خواهند آمد ، اینها مانند دانه های زنجیر به یکدیگر متصل اند .